Chapter 4 "A suicide is not going anywhere"

Rozdział dedykuję.. hmm.. a komu powinnam? Chyba osobą która najbardziej na to zasługuje jest moja Jessica.. to wszystko dzięki niej.. Kocham cię, wiesz?

"Przeznaczenia nie oszukasz"

Wsiadła do samochodu i zerknęła w stronę domu. Czemu akurat teraz? Czemu nie dali jej iść na bal? Musiała go zostawić. Jedyna osoba której na niej zależało. Czy rodzice tego nie rozumieją? Jeszcze przed balem. Czemu? Czemu to wszystko ją spotyka? Wyjęła telefon i napisała do chłopaka:
(N)aty Żegnaj.
Po chwili uzyskała odpowiedź:
(M)axi Co? Jakie żegnaj? Nie rozumiem.
Nie powiedziała Maxi'emu że wyjeżdża, nie chciała go ranić. Ale teraz nie wytrzymała i musiała napisać.
(N) Żegnaj.
(M) Naty nie strasz mnie. O co chodzi?
(N) Maxi ja.. wyjeżdżam. Na zawsze.
(M) A..ale jak to?
(N) Po prostu.. przepraszam.
(M) Gdzie jedziesz?
(N) A czy to ważne?
(M) Dla mnie tak.
(N) Do Buenos Aires.
(M) Odnajdę cię.
(N) Żegnaj.
(M) Ale Naty..
(M) Odpisz..
(M) Natalio..
(M) Kocham cię.

***

- Gdzie jest Ludmiła?
- Poszła na spacer.
- Gdzie?
- Do lasu, mówiła coś o jakiejś przepaści..
- Dziękuję!

***

- Ludmiła stój! - krzyknął brunet.
- Diego? - powiedziała zdziwiona.
- Chodź tu!
- Nie!
- Proszę cię!
- Nie! - krzyknęła.
Jej nogi oderwały się od powierzchni. Już prawie była w przepaści, ale silne ręce chwyciły jej dłonie. Niestety uderzyła się głową o most.
- F..Federico.. - wyszeptała.
Wciągnął ją i zadzwonił na pogotowie.
Zemdlała.

***

- Fede odbierz! - Francesca jak opętana krzyczała na telefon.
Szatyn nie odbierał telefonu od dwóch godzin, a to do niego nie podobne. Dziewczyna martwiła się o przyjaciela.
Zadzwoniła po raz kolejny. Znów cisza. Spojrzała na zegarek. 17:55. A o 18 ma się spotkać z Marco! Ubrała buty i wybiegła z domu. Po kilku minutach była na miejscu. Zobaczyła bruneta siedzącego pod drzewem. Szybko do niego podeszła.
- Marco.. przepraszam, zupełnie zapomniałam, że mieliśmy się spotkać.
- Nic się nie stało. - uśmiechnął się miło.
- To.. co robimy? - zapytała dziewczyna.
- Idziemy na spacer.
Wyciągnął rękę do brunetki, po chwili zastanowienie złapała ją i podeszła bliżej do chłopaka.
Powoli spacerowali po parku trzymając się za ręce. Nagle zadzwonił telefon Fran.
- Przepraszam cię na moment. - powiedziała i odeszła kawałek.
Dzwonił Federico. Szybko odebrała i krzyknęła:
- Fede! Martwiłam się o ciebie!
- Spokojnie Fran - powiedział, ale po jego łosie dało się rozpoznać, że jest jakiś dziwny.
- Ej, Fede co jest?
- N..nic.
- Nie udawaj. Co się stało?
- Wiesz, to raczej nie jest rozmowa na telefon.
- Zaraz do ciebie prz.. - zaczęła brunetka.
- Nie. Nie jestem w domu.
- W takim razie gdzie jesteś? - zapytała podejrzliwie.
- W.. w szpitalu.
- Co?! Co się stało Federico? Jesteś ranny? Boli cię coś?
- Spokojnie Fran! - przerwał jej szatyn - Jestem w szpitalu, ale nie z mojego powodu. Moja przyjaciółka tu leży.
- Jaka przyjaciółka?
- A czy to ważne?
- Nie.. co z nią?
- Jest w bardzo ciężkim stanie. W sumie nie wiem dlaczego, bo tylko uderzyła się w głowę, ale boję się, że mogła w tajemnicy zrobić coś jeszcze. Niestety nie mogę do niej wejść, mam nadzieję, że w końcu się obudzi.
- Współczuję. Zadzwoń później.
- Pa.
- Hej.
Rozłączyła się i odwróciła w stronę Marco, ale chłopaka tam nie było. Zamiast tego karteczka przygnieciona kamieniem. Podniosła ją i przeczytała nagłos:
"Widzę, że nie mam po co marnować czasu bo znalazłaś już swojego księcia z bajki. Mimo to dziękuję za cudnie spędzony czas. Jeśli przeznaczenie tego chce kiedyś się jeszcze zobaczymy.
M. T."
Schowała karteczkę i wróciła do domu. Jak tylko zamknęła się w pokoju zaczęła płakać. Marco ją zostawił. Znowu została sama.

***

Smutno chodziła po ulicach Buenos Aires. Tak bardzo chce udowodnić ludziom, że się zmieniła. Że jest inna. Że to co pokazuje to tylko powłoka ochronna. Ale jak to zrobić? Każdy uważa ją za zwykłą divę. Ale czy nią jest? Tylko jedna odpowiedź jest prawdziwa: nie. Nie jest divą. To nie jej wina że się tak zachowuje. Lecz czy jest jeszcze jakaś szansa na to, żeby ludzie wiedzieli, że jest zwyczajna.

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Długo zastanawiałam się na opublikowaniem tego czegoś. Mimo wszystko to zrobiłam.
Tak, to zdecydowanie najkrótszy rozdział.
Więcej takich nie będzie.
Nie wiem co się stało, ale w ogóle nie miałam weny.
Ciągle myślałam, że to zaraz przejdzie i dokończę rozdział. Ale tak nie było.
następny na 100% będzie dłuższy ;)
Liczę na szczere opinie ;)

Julia